vrijdag 26 april 2013

De mythe van Superdoc, of de arts als bovenmenselijk wezen.

In mijn vorige blog heb ik beschreven hoe het verborgen curriculum ertoe leidt, dat geneeskundestudenten leren om artsen als een aparte categorie mensen te zien. Dit leidt o.a. tot een verdwijnen van de empathie in de eerste twee jaren van de geneeskunde opleiding. zie ook: artikel artsennet



Door artsen als aparte categorie te definiëren  wordt de weg vrijgemaakt om artsen allerlei eigenschappen toe te kennen. Zo leren geneeskunde studenten: 

  • dat artsen niet ziek worden 
  • dat ze goed blijven functioneren zonder slaap
  • dat ze veel uren moeten werken om genoeg ervaring op te doen
  • dat ze niet gevoelig zijn voor financiële prikkels
  • dat ze altijd doen wat het beste is voor de patiënt
  • dat ze altruïstisch zijn
  • dat ze alles beter weten dan anderen (uitgezonderd artsen met een andere specialisatie)

Specifiek over professionaliteit leren ze: 
  • dat afstand houden professioneel is
  • dat geraaktheid, betrokkenheid en emoties tonen onprofessioneel is
  • dat wetenschappelijkheid gelijk staat aan kwaliteit
  • dat protocollen optimale kwaliteit garanderen
Alles bij elkaar blijven er dus weinig menselijk zwakheden over. Dat zou niet zo erg zijn, ware het niet dat er eigenlijk ook niet veel menselijkheid overblijft. En dat betekent, dat artsen niet alleen afgesneden raken van de rest van de mensheid, maar ook van een groot deel van zichzelf. En dat doet een mens niet goed. Zelfs niet wanneer hij arts is. 
Over de gevolgen van deze mythe voor artsen, medewerkers, patiënten en de gezondheidszorg in het algemeen, volgende week meer.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten