Artsen zijn in de war, vooral medisch specialisten. Zij ervaren de wereld als vijandig (dokter-bashing) en voelen zich niet gewaardeerd. En ze begrijpen maar niet waar dat vandaan komt, want ze werken immers hard en zijn altijd druk om voor hun patiënten te zorgen.
Een artikel in Trouw, vanochtend, maakt duidelijk, waarom artsen niet begrijpen waarom ze onderwerp van kritiek zijn en tegelijkertijd wordt het glashelder waarom mensen tot dokter-bashing overgaan.
Het artikel is geschreven door een medisch specialist als reactie op een eerdere bijdrage door een gezondheidseconoom, die betoogt dat de explosieve groei van de kosten van de gezondheidszorg wordt veroorzaakt door en steeds groeiend en deels overbodig zorgaanbod.
Eerder is al duidelijk geworden, dat dit mechanisme in de zorg bestaat. Toen in het verleden extra medisch specialisten werden opgeleid, omdat de werkweken van de zittende specialisten te lang waren en de wachtlijsten te groot, gingen de nieuwe specialisten ook 60-80 uren werken en de wachtlijsten bleven, omdat het zorgaanbod navenant werd vergroot. En dat was vóór de invoering van de marktwerking in de zorg. Het is sindsdien niet minder geworden.
De betreffende specialist geeft iedereen ervan langs in dit artikel. De patiënten en media zijn dom ("Niet gehinderd door enige inhoudelijke kennis op medisch, ethisch of epidemiologisch gebied") of op zijn minst onwetend. De verzekeraars hollen de autoriteit van de medisch specialist uit door bij een niet-behandel-advies patiënten naar het buitenland te verwijzen voor behandeling. Verder denken patiënten "te lijden aan een kwaal".
De minachting voor alle niet-artsen druipt van het artikel. Hij probeert dit nog te camoufleren door zichzelf ook als horend bij de groep patiënten te benoemen ("de patiënten, wij dus"), maar dit is slechts een truc. Een die de ergernis alleen maar doet toenemen.
Verder worden er 75 jarig patiënten opgevoerd die een operatie willen voor hun rugklachten omdat zij hun 18 holes niet goed kunnen lopen.
Het is niet duidelijk wat deze patiënten diskwalificeert om van hun klachten afgeholpen te worden: hun leeftijd of het feit dat ze golf spelen?
Er wordt in het midden een heel kleine paragraaf gewijd aan het feit dat artsen wel degelijk het zorgaanbod vergroten en dat zij dit zelfs (soms) uit winstbejag doen. Maar dat wordt meteen weer weggewimpeld. Zij doen het voornamelijk omdat bepaalde ziektes onderbelicht worden....
Is deze specialist nou bijzonder arrogant of weinig zelfkritisch? Nee, jammer genoeg niet. Worden alleen arrogante en weinig zelfkritische mensen medisch specialist? Ook niet.
Wat hier zichtbaar wordt is de gevolgen van het zogenaamde 'verborgen curriculum' in de artsenopleiding.
En het verschijnsel 'verborgen curriculum' verdient een eigen blog.
Tot volgende week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten